hello beta ; minhwan

hello beta

#มินฮวาน

omegavere

คิมแจฮวานธรรมดาเกินกว่าจะไปเป็นความพิเศษของใคร

เขาเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ ส่วนสูงธรรมดาๆ การเรียนธรรมดา ทำงานในบริษัทธรรมดา เกิดมาบนโลกที่แสนธรรมดา มีพ่อมีแม่เป็นเบต้าที่แสนธรรมดา และเขา ก็เป็นเบต้าที่ธรรมดาเกินกว่าใครจะสนใจ

ดังนั้นแจฮวานก็เลยไม่คิดว่าเขาเหมาะสมที่จะได้เป็นอะไรที่พิเศษ ของใครซักคน

แจฮวานก็แค่เบต้าธรรมดา รอคอยใครที่ธรรมดาเหมือนกัน

ไม่เคยคิดว่าซักวัน

"คุณแจฮวานครับ กาแฟกับแซนวิชครับ"

ฟ้าจะส่งเรื่องไม่ธรรมดาเข้ามาในชีวิต

"ขอบคุณครับ"

ผู้ชายหน้าตาดี ตัวสูง พ่วงตำแหน่งหัวหน้าคนใหม่คลี่ยิ้มหวาน คิมแจฮวานได้แต่อมยิ้มแห้งตอบกลับไป รับกาแฟกับแซนวิชจากร้านใต้ออฟฟิศมาถือเอาไว้ ก่อนหันมาทำงานต่อ คุณหัวหน้ายังคงไม่ไปไหน เขายืนซ้อนหลังเก้าอี้ทำงานของแจฮวาน ยังคงอมยิ้มเสียจนแจฮวานเริ่มทำตัวไม่ถูก

"คุณมินฮยอนมีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ"
"เปล่าครับ"

ฮวังมินฮยอนว่า รอยยิ้มหวานยังคงส่งมาให้เขาอยู่ หากใครมาเห็นคงจะเป็นลมตาย แต่ดีที่นี่เป็นเวลาพักเที่ยง ทุกคนในแผนกลงไปกินข้าวกันหมด เว้นแต่คิมแจฮวานที่ถูกสั่งให้แก้งาน ดังนั้นก็เลยยังไม่มีใครตายจริงๆ

ฮวังมินฮยอน ชายหนุ่มหน้าตาดี วัย25ปี อายุกำลังไม่มากไป แต่ได้เป็นหัวหน้าแผนกแล้ว (เพราะเส้นท่านประธาน)

เป็นอัลฟ่าหนุ่ม ที่เนื้อหอมฟุ้ง

ที่เบต้าอย่างเขาสัมผัสความหอมฟุ้งนั้นไม่ได้

"จริงๆก็มี--เย็นนี้มีนัดหรือเปล่าครับ"
"...เปล่าครับ"
"งั้นไปกินข้าวเย็นกับผมมั้ย"
"....."
"ว่าไง"

คนอายุมากกว่าเขาหนึ่งปีถามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมตอบคำถามของอีกฝ่ายเสียที ร่างสูงจึงลากเก้าอี้ข้างๆมาทิ้งกายนั่งลงข้างๆเขา เท้าคางมองเสี้ยวหน้า

ตาเรียวเหลือบมอง สุดท้ายแจฮวานก็ทนสายตานั้นไม่ไหว เขาวางเมาส์ปากกาลง หันเก้าอี้มามองคุณหัวหน้า ก่อนเอ่ยปากพูดตรงๆออกไป

"ผมพูดตรงๆนะคุณ"
"ว่าไงครับ"
"คุณชอบอะไรในตัวผมกัน"

เปล่า คิมแจฮวานไม่ได้หลงตัวเอง

อัลฟ่าหนุ่ม ดีกรีหัวหน้าแผนก ลูกชายท่านประธาน ฮวังมินฮยอนนี่แหละ ชอบคนแบบเขา เบต้าธรรมดาๆ ที่เป็นพนักงานกินเงินเดือนทั่วไป แจฮวานรู้มาสักพักแล้วจากปากเจ้าตัวเอง

ฟ้าแม่งเล่นตลก

ถ้าจะส่งใครซักคนมาก็ขอเบต้าธรรมดาๆเหมือนกันไม่ได้หรือไง

"จะชอบคุณผมต้องมีเหตุผลด้วยหรอ"
"ก็ต้องมีสิ ผมก็หน้าตางั้นๆ พูดก็ไม่ได้เก่ง เป็นเบต้าธรรมดาๆอีก-- อัลฟ่าแบบคุณจะมาชอบผมทำไม"
"อ่า--"
"ถ้าคิดจะเล่นตลกอะไรผมไม่ตลกด้วยนะคุณมินฮยอน"

มินฮยอนยังคงมีรอยยิ้มแบบนั้นประดับใบหน้าสมส่วนไว้ ร่างสูงเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นนั่งตรงๆ คว้าเอาแซนวิชที่แจฮวานวางไว้ข้างๆ มาแกะห่อออกก่อนจะส่งให้อีกฝ่าย

"ถ้าไม่กินจะไม่มีแรงทำงานนะครับ"
"ตอบผมเถอะ"
"ผมก็แค่ชอบคุณ"
"...."
"ชอบที่คุณเป็นคุณ"
"....."
"มีคำถามอีกมั้ยครับ"

ตาเรียวเล็กมองแซนวิชในมือของมินฮยอน มือเรียวคว้าเอาแซนวิชนั่นมาถือ ก่อนส่งเข้าปาก แจฮวานหลบเลี่ยงสายตาของอัลฟ่าหนุ่ม หันหน้าเข้าหางานที่ยังอีดิทค้างไว้

"แล้วคุณคิดว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันจะทำให้ผมคิดมากกว่าเพื่อนร่วมงานกับคุณได้หรือไง"

เขาอาจจะซ่อนใบหน้าได้ หากใบหูแดงเถือกของเบต้าตัวน้อยก็ไม่รอดพ้นสายตาของมินฮยอน  

"ก็คิดว่าได้นะ"

เขาขำเบาๆ ลุกขึ้นยืน ขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเดินกลับห้องทำงานตัวเอง ไม่วายทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ให้เบต้าตัวน้อยจิตใจว้าวุ่น

"เลิกงานผมรอที่รถเหมือนเดิมนะครับ เลือกร้านตามใจคุณเลย-- ผมเลี้ยง"

คำตอบไม่ต้องมี แต่อัลฟ่าหนุ่มก็รู้ว่าแจฮวานจะต้องมายืนหน้าบูดรอเขาที่รถก่อนอีกแน่ๆ เพราะฮวังมินฮยอนเคลียร์งานช้ายิ่งกว่าอะไร

แล้วแจฮวานก็เริ่มคิดถึงคำถามที่เขาเคยถามตัวเองอยู่หลายครั้ง

คนธรรมดาแบบเขา จะเป็นคนพิเศษของใครได้อย่างนั้นหรือ

*

*

*

"โอเค ผมให้ผ่าน"

ร่างน้อยร้องไชโยอยู่ในใจ หลังหัวหน้าอัลฟ่าใจมารที่สั่งแก้งานเขามาสิบกว่ารอบลั่นวาจาว่างานของเขาผ่าน แจฮวานอดกลั้นยิ้มของตัวเองไว้ไม่ได้ เขากัดปาก รวบแฟ้มงานมากอดไว้ในอก เตรียมตัวจะเดินออกจากห้องพักหัวหน้าอย่างมีความสุข หากคุณมินฮยอนไม่เอ่ยรั้งเขาไว้ก่อน

"เดี๋ยว คุณแจฮวาน"
"ครับ?"
"มานี่หน่อย"

ชายหนุ่มกวักมือเรียกเขาให้เข้าไปใกล้ๆ แจฮวานกะพริบตาปริบๆ แย่ล่ะ อย่าบอกนะว่าจะสั่งแก้งานเพิ่ม ไม่เอาแล้วนะ

"มาตรงนี้ ใกล้ๆผมนี่"

มินฮยอนชี้พื้นที่ข้างเก้าอี้ประจำตำแหน่ง เบต้าตัวน้อยเริ่มย่นคิ้ว ขยับกายเข้าไปใกล้ๆ หัวหน้าของตนอย่างหวาดระแวง

ร่างสูงคว้าแฟ้มออกจากมือแจฮวาน โยนลงโต๊ะดังปัง! ก่อนแทนที่มันด้วยมือตัวเอง ดึงเขาให้เข้าไปใกล้กว่านี้ แจฮวานสะดุ้งตกใจ พยายามขืนมือตัวเองออก เพราะเขาเกรงว่าคุณหัวหน้าสุดหล่อกำลังเข้าสู่ช่วงรัตอะไรนั่น ที่ชาวเบต้าอย่างเขาไม่เข้าใจ

แจฮวานอยากรักด้วยตัวเอง ไม่ได้อยากรักเพราะใครมาบังคับให้รัก

หากประโยคถัดมาของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องหยุดอยู่นิ่งๆ มองศีรษะที่ทิ้งลงมาพิงอยู่แถวหน้าท้องของเขา

"ผมเหนื่อย"
"....."
"ขออยู่แบบนี้ซักพักได้มั้ย"

มือใหญ่ที่กอบกุมมือเขาไว้ประสานนิ้วทั้งห้าลงช่องว่าง มินฮยอนทำแค่เพียงพักหัวตัวเองไว้ที่หน้าท้องของเขา ใจดวงน้อยสั่นไหว ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

แจฮวานตัดสินใจเอ่ยถาม ฮวังมินฮยอนเป็นอัลฟ่าบ้างาน ถึงงานจะกองถมหัวขนาดไหนเขาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายจะปริปากใด แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้มาบอกว่าเหนื่อยกัน

ถ้าคำว่าเหนื่อยของมินฮยอน หมายถึงเหนื่อยกับเขา

เขาก็ยินดี

และคงจะเสียใจ

แต่ก็ยังดีกว่าให้อัลฟ่าที่เพอร์เฟ็คแบบนี้มาจมอยู่กับเบต้าธรรมดาแบบเขา

“ผมไม่ควรสนพวกคำนินทาใช่มั้ย”

มินฮยอนว่า อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขา แขนยาวๆนั่นวาดกอดเอวสอบเอาไว้หลวมๆ แจฮวานรู้ตัว หากเขาไม่ได้ว่าอะไรมินฮยอน มือเล็กข้างที่ว่างจากการถูกกอบกุมยกขึ้นเล่นเส้นผมนุ่มมือของคนตัวโตกว่า

เราสนิทกันมากพอ

แจฮวานคิดว่างั้น

“คุณไปได้ยินอะไรมาอีกล่ะ”

“..ก็เดิมๆ”

เดิมๆ ที่ว่า ก็คงจะเป็นเรื่องที่ฮวังมินฮยอนมาเป็นหัวหน้าแผนกได้เพราะเส้นสายท่านประธานสินะ

แจฮวานฟังจากคนในแผนกจนเอียน เขาไม่เห็นว่าการที่มินฮยอนมาด้วยเส้นของพ่อจะเป็นเรื่องหนักหัวใครตรงไหน ในเมื่อคุณหัวหน้าคนเก่งก็พิสูจน์ตัวเองตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานด้วยการทำงานหนัก ละเอียด และตั้งใจกับทุกอย่างขนาดนั้น

หลักฐานก็คืออีกฝ่ายชอบบอกว่าจะรอที่รถ แต่คนได้รอก็เป็นเขาทุกที

“คุณจะสนทำไมกัน”

“บางทีมันก็บั่นทอนจิตใจนะคุณ”

ผู้ชายตัวโตวัยยี่สิบห้ากอดเอวเขาแน่น ฝั่งใบหน้าพูดจาอู้อี้จนแจฮวานอดขำกับท่าทีเด็กๆไม่ได้

“คุณโตแล้วนะ หัดช่างแม่งบ้างสิ”

“เหมือนที่คุณทำทุกทีเวลาผมไล่ไปแก้งานน่ะนะ”

มินฮยอนหัวเราะ ปล่อยมือเขาและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แจฮวานคิดว่าเขาสูงในระดับมาตรฐานผู้ชายเกาหลี หากนี่คืออัลฟ่าที่เพอร์เฟค เขาจึงสูงแค่ระดับปลายจมูกอีกฝ่ายเท่านั้น

อิจฉาชะมัด

“คุณแจฮวาน”

“หื้ม?”

“แจฮวาน”

“อะไรของคุณ”

“ผมก็แค่อยากเรียกคุณแบบธรรมดาๆบ้าง”

“....”

“คุณก็ลองบ้างสิ”

อัลฟ่าหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้มหวานตามฉบับเจ้าตัว เหมือนลืมไปหมดแล้วว่าเมื่อครู่นี้ตนเองซึมเพราะอะไร

คนตัวเล็กเงยหน้ามองมินฮยอน เขาไม่มั่นใจนักว่าเขาจะสามารถพูดธรรมดาๆกับมินฮยอนได้ มินฮยอนเป็นรุ่นพี่ที่อายุมากกว่า เป็นเจ้านายที่เขาต้องเคารพ เป็นอัลฟ่าที่พิเศษกว่าใคร

เรียกได้จริงๆหรือ

“แจฮวานอ่า”

“......”

“ว่าไง ?”

ไอ้แบบนั้น--

“พี่มินฮยอน”

แจฮวานไม่คิดอะไรอีกแล้ว เขาคิดแค่อีกฝ่ายปิดผ้าม่านกระจกที่กั้นห้องนี้จากโลกภายนอกหรือยังนะ

ถ้าหากใครมาเห็นอัลฟ่าหัวหน้าแผนก จูบกับพนักงานกินเงินเดือนแบบเขามันคงจะดูไม่ดีเท่าไหร่

*

*

*

เรื่องนินทาเจ้านายในแผนกเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทุกทีแจฮวานไม่เคยเข้ารวมวงสนทนา และไม่เคยมีปฏิกิริยาใดกับหัวข้อพวกนั้น แต่ครั้งนี้แจฮวานกำเมาส์ปากกาในมือแน่นเสียจนมือสั่น ทำงานต่อไม่ได้ เพราะความหงุดหงิดกำลังทยานถึงขีดสูงสุด

“คุณมินฮยอนเขามีแฟนแล้วหรอวะ”

“เออ มีแล้ว เห็นวันก่อนโทรศัพท์เขาไลน์เด้ง เมมว่าแฟนเต็มๆเลยจ้า”

“หู้ยยย ใครวะ อัลฟ่าระดับนั้นแล้วแฟนจะระดับไหน”

“ฉันก็ว่า คงเป็นอัลฟ่าระดับเดียวกัน ไม่ก็โอเมก้าฉลาดๆซักคน

เปล่า

แฟนของฮวังมินฮยอนไม่ใช่อัลฟ่าจากตระกูลใหญ่ ไม่ใช่โอเมก้าที่ฉลาดหลักแหลม

ก็แค่เบต้าธรรมดาๆ

ก็แค่คิมแจฮวาน

ใช่ เขาตกลงคบกับมินฮยอนแล้ว ซักพักพอสมควร หลังจากที่เราจูบกัน-- ในห้องทำงานของมินฮยอน เขายอมรับว่าเขาเองก็รู้สึกดีกับอีกฝ่าย พยายามมองข้ามเพศที่สังคมกำหนดมาให้ ให้ใจมันกำหนดเอง

แต่สังคมก็ยังคงสงสัย

ทำไมเพศบ้าบอนี่ต้องมากำหนดมาใครจะคู่กับใคร

ปัญญาอ่อนเอ๊ย

“คุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอคะ”

ผู้เข้าร่วมวงสนทนาคนใหม่ปรากฏตัว โอเมก้าสาวคนใหม่ของแผนก สะสวย และฉลาด เหมือนอย่างที่คนอื่นๆพูดถึง

โอเมก้าฉลาดๆซักคน

“แฟนคุณมินฮยอนน่ะ”

“เอ๋?”

“นี่เธอ เข้าช่วงฮีทแล้วหรอเนี่ย?”

ใครซักคนในแผนกว่า และเสียงดังมากพอที่จะทำให้ทุกคนหันมาสนใจโอเมก้าเด็กใหม่ ไม่เว้นแม้แต่คิมแจฮวานที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับชาวบ้านว่าอาการฮีทเป็นยังไง แต่ก็พอเข้าใจอาการรัตอยู่บ้าง

เธอคนนั้นไม่มีท่าทีตกใจ เธอเนียมอาย เอียงคอมองรุ่นพี่ในแผนก ก่อนตอบ

“รุ่นพี่รู้ด้วยหรอคะ”

“รู้สิ กลิ่นหอมออกขนาดนี้ ดีนะแผนกเรามีแต่เบต้ากับโอเมก้า”

ไม่ ยังมีอัลฟ่าอีกหนึ่ง

“ทำไมไม่กินยา” ใครซักคนถาม

“ทานแล้วนะคะ แต่ไม่ใช่ตัวแรง--”

“คุณแจฮวาน--”

แม่งเอ๊ย

ไอ้ที่แจฮวานภาวนาในใจไม่ได้ผล เขาขออย่าให้อัลฟ่าคนเดียวในแผนกอย่าออกมาจากห้องของตัวเองตอนนี้ ไม่อย่างงั้น ไม่อย่างงั้นล่ะก็--

“เอ่อ.. คุณมินฮยอน”

อัลฟ่าหนุ่มหยุดนิ่งค้าง รอยยิ้มกว้างหุบลงฉับทันทีที่โผล่หัวพ้นประตูออกมา แจฮวานลุกขึ้นยืนทันทีตอนที่เห็นว่าโอเมก้าตัวปัญหากำลังจะเดินไปทางฮวังมินฮยอน ดูก็รู้ว่าสาเหตุที่ไม่กินยาตัวแรงมันเป็นเพราะอะไร

ทำไมนะ

ทำไมอัลฟ่าต้องคู่กับโอเมก้าด้วยนะ

“แจฮวาน--”

“เข้าไปครับ”

เขาถึงตัวมินฮยอนไวกว่าที่คิด มือผลักแฟนตัวโตของตัวเองเข้าห้อง ก่อนล็อคลงกลอนอย่างรวดเร็ว ตาเรียวเหลือบมองมินฮยอนที่ยืนนิ่ง เหงื่อผุดตามไรผม ก่อนจะหลบตามองปลายเท้าของตัวเอง

คิดว่าเขารู้สึกดีนักหรือที่เห็นแฟนตัวเองสัญชาตญาณดิบตื่นตัวเพราะคนอื่น

คิดว่าเขาชอบนักหรือไง

“แจฮวาน”

ฮวังมินฮยอนเรียกเขา สาวเท้าเข้ามาใกล้ พร้อมโอบกอดอย่างที่ชอบทำ

“อย่ามาใกล้”

“....”

อัลฟ่าจะเข้าช่วงรัตทันทีที่ได้กลิ่นโอเมก้าที่กำลงฮีท

ใครๆก็รู้ แม้แต่เบต้าอย่างเขา ที่ไม่มีกลิ่นอะไรจะไปกระตุ้นให้อัลฟ่าตื่นตัวขึ้นมาได้

ตลกชะมัด รู้สึกดีตาย

“อยู่ในนี้ซักพักนะครับ..”

แจฮวานขืนกายออกจากอ้อมกอด เขาจะออกไปทำงานตามปกติแล้ว ขืนอยู่ในนี้นานคงจะถูกสงสัยเป็นแน่ มินฮยอนกำลังจะไม่ใช่มินฮยอนคนเดิม ปลายจมูกซุกซนสูดดมซอกคอขาว ดมกลิ่นน้ำหอมที่เขายกให้แจฮวานเมื่อวันก่อน เขาชอบมัน

ชอบมากกว่ากลิ่นที่ไหนในโลก

“พี่มินฮยอน!!”

ร่างเล็กขึ้นเสียง ผลักอีกฝ่ายออกอย่างเต็มที่ ถ้าในสถานการณ์อื่นเขาคงเคลิ้มตามด้วย แต่คราวนี้มันน่าหงุดหงิด

ถ้าจะมารักเขาเพราะคนอื่นกระตุ้นให้อยาก

ก็อย่ามารัก

“....พี่ไม่ไหวแล้วนะ”

“พี่ว่าผมโอเคมากหรอที่เห็นพี่เป็นแบบนี้-- แม่ง ไม่อยากงี่เง่า”

มือเล็กๆโบกไปมากลางอากาศคล้ายจะบอกว่าอย่าสนใจในสิ่งที่เขาพูดออกไป มินฮยอนดูไม่ไหว และกำลังจะไม่มีสติ  

ร่างสูงสูดลมหายใจ เขาเริ่มหงุดหงิด จู่ๆก็ของขึ้นเพราะใครไม่รู้ แฟนก็ดันมาโมโหใส่อีก

มินฮยอนคว้าข้อมือเล็ก ผลักประตูห้องออกฉุดให้แจฮวานเดินตามเขามา จุดหมายก็คือรถที่จอดอยู่ชั้นใต้ดิน

“ผมลางาน แจฮวานด้วย”

และจุดหมายที่แท้จริงก็คือคอนโดของเขาที่อยู่แถวๆนี้

*

*

*

เต็มไปด้วยอารมณ์ที่พัดโหม

โกรธ น้อยใจ มีความสุข

ผสมปนเปกันไปหมดจนแจฮวานจะบ้าตาย

“ผมเจ็บ”

“ขอโทษ--พี่ขอโทษ”

ปากพร่ำบอกแบบนั้น แต่การกระทำไม่เคยเป็นอย่างที่พูด ยังคงดุดัน รุนแรง ไม่ถนอมอย่างที่หวังไว้ แม้กลิ่นกายของเขาไม่มีกลิ่นหอมอย่างโอเมก้า

หากมินฮยอนก็ไม่เคยอ่อนโยนกับเขาซักครั้ง

“แจฮวาน.. แจฮวานอ่า”

“อื้อ..”

“พี่รักเรานะ”

คำบอกรักที่พร่ำบอกทำให้แจฮวานเคลิ้มตามอย่างง่ายดาย เขาจิกเล็บกับหมอนนิ่ม มือใหญ่ที่ทาบทับไว้เติมเต็มช่องว่าง จับแน่นจนมือแดงเถือก รู้สึกเจ็บ แต่ก็พูดไม่ออกแล้ว

“พี่มินฮยอน..”

“หื้ม”

“กัดผมที”

“..แจฮวานอ่า”

“กัดหน่อย”

ที่เดิม รอยเดิม จากครั้งก่อนที่ยังไม่หายช้ำ

ฮวังมินฮยอนกัดที่เดิมซ้ำลงไปอีก ตีตราบอกว่าเบต้าคนนี้มีเจ้าของ แม้ว่าอีกไม่กี่วันรอยนี้มันก็เลือนหายไปแล้วก็ตาม

แจฮวานก็จะให้มินฮยอนกัดซ้ำๆ

“อ้ะ--”

“เจ็บหรอ ขอโทษ”

“เปล่า--”

เจ็บสิ

แต่อาการแสบที่ท้ายทอย ก็ไม่เท่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ ฮวังมินฮยอนจับเขาพลิกกลับมาเผชิญหน้ากัน ก้มลงจูบซ้ำๆ คว้าท่อนแขนเล็กมาโอบรอบคอตนเองไว้ ก่อนเน้นย้ำสัมผัส นอกจากจูบแล้ว ก็ไม่มีอะไรอ่อนโยนอีกเลย มินฮยอนก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นัก หากทุกอย่างขาดการควบคุมไปหมดตั้งแต่เราเริ่มจูบกัน แจฮวานลืมตา ประคองสองแก้มของคนตัวโตกว่าก่อนรั้งอีกคนเข้ามาจูบ

ขอทีเถอะ

“...ผมรักพี่นะ”

ช่วยทำให้เขารู้สึกพิเศษที

*

*

*

เขามองรอยกัดจางๆที่ลำคอของตนเองในกระจก สัมผัสแผลที่ท้ายทอย ไล่มาจากถึงแผนอกเปลือยที่มีรอยจ้ำสีกุหลาบประดับอยู่ แจฮวานกำลังนึกขำ ทำไมเขาถึงคิดว่าการที่ให้มินฮยอนกัด มันจะทำให้เขาพิเศษกว่าใคร

แล้วยังไง แล้วก็ยังเป็นเบต้าเหมือนเดิม

เบต้าที่ธรรมดาๆ ไม่ใช่อัลฟ่าที่มาจากตระกูลสูงส่ง หรือโอเมก้าที่ฉลาดมากพอจะกินยาระงับอาการฮีทระดับเบาสุดแล้วมาทำงานอ่อยเจ้านายตัวเอง

โคตรแย่

“ใส่เสื้อแล้วมานอนได้แล้ว”

ฮวังมินฮยอนว่า คนตัวสูงโยนเสื้อยืดตัวโคร่งของตนมาให้แจฮวานใส่ เขารับมา สวมมันปิดรอยช้ำทั้งหลาย ก่อนพยายามพาตัวเองลุกขึ้นเดินไปที่เตียง แต่ช่วงล่างก็เจ็บจนระบมไปหมด แม่งเอ๊ย

“เหวอออ”

แจฮวานร้องลั่นตอนที่มินฮยอนช้อนตัวเขาขึ้นอุ้ม แล้วพามาวางที่เตียงดีๆ ดูท่าว่าท่าเดินของเขาคงจะตลกมาก

“พรุ่งนี้พี่ให้ลางาน อยู่ห้องพี่ก็ทำความสะอาดให้พี่ด้วยนะ”

“....อื้อ”

“ยังไม่หายโกรธอีกหรอ”

มินฮยอนนั่งลงข้างๆเขา ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวให้ มือใหญ่เกลี่ยปอยผมที่เปียกชื้น บรรจงวาดรอยยิ้มอบอุ่นที่เหมือนคนละคนกับเมื่อชั่วโมงก่อนมาให้

“พี่ขอโทษ”

“พี่ก็ไม่ได้ผิดนี่”

“พี่ขอโทษนะครับ”

แจฮวานไม่ได้ประชด แต่มินฮยอนก็ไม่ผิดจริงๆ

มันเรื่องธรรมชาตินี่นา

“พี่มินฮยอน”

“หื้ม?”

“เลิกกันมั้ย”

ประโยคจากปากบางทำให้มินฮยอนสีหน้าเปลี่ยนไปครู่นึง คนอายุมากกว่าวางมือบนศีรษะเขา ก่อนคลี่ยิ้มออกมาเหมือนปกติ

“ทำไมล่ะ”

“...ผมเป็นเบต้า”

“.....”

“พี่ก็รู้”

“อื้อ พี่รู้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเหตุผลที่ทำให้เราอยากเลิกกับพี่”

มินฮยอนเป็นผู้ใหญ่เสมอ

มีแต่แจฮวานที่โตแต่ตัว

เขาไม่ได้อยากเลิก ลึกๆแล้วก็อยากให้มินฮยอนยืนกรานว่าจะไม่เลิก หากพออีกฝ่ายถามหาเหตุผล ขอบตาก็พลันร้อนผ่าว จะร้องไห้เอาเสียดื้อๆ

“ไปฟังอะไรมาอีกฮะ ตัวแสบ”

“ผม.. ผม--”

“เราจะเป็นอะไรพี่ก็รักเราไปแล้ว”

มือสองข้างยกขึ้นปิดหน้า จากที่บอกตัวเองว่าจะไม่ร้อง ก็จนได้ ยิ่งมือใหญ่ๆนั่นลูบผมเขาอย่างทะนุถนอมเท่าใด แจฮวานก็ยิ่งสะอื้นแรงเท่านั้น

“ไม่ร้องสิ วันนี้เราร้องไห้เพราะพี่เยอะเกินไปแล้วนะ”

“ผม--”

“ไหนบอกพี่เองว่าให้หัดช่างแม่ง”

“....”

“ก็ช่างแม่งพวกนั้นสิ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินมินฮยอนพูดคำหยาบ เขาแอบมองคนตัวโตกว่าผ่านช่องนิ้วมือ มินฮยอนยังคงยิ้มจนตาเป็นเสี้ยวพระจันทร์

“เราพิเศษสำหรับพี่นะ มากกว่าใครเลย”

“....”

“เพราะงั้นอย่าน้อยใจตัวเองอีก ไอ้เรื่องแบบนั้นมันกลไกธรรมชาติ ต่อให้พี่รัตเพราะคนอื่นยังไง พี่ก็ทำเราแค่คนเดียวมั้ย หลักฐานก็วันนี้ไง”

“...พี่ เกือบซึ้งแล้วว่ะ”

มินฮยอนขำร่า ดึงมือแจฮวานลง ก่อนประทับจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆ

“พี่รักเรานะครับ”

“....”

“คนพิเศษของพี่”

แจฮวานหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว

ว่าเขาไม่ต้องดีมากอะไรนักหรอก

“ผมก็รักพี่”

แค่มีฮวังมินฮยอนอยู่ก็พอแล้ว

talk

โหร้วววววว โอเมก้าเวิร์สครั้งแรก ลงนอกเด็กดีครั้งแรก เขียนฉากอัศจรรย์ (ถึงจะไม่โจ่งแจ้ง) ครั้งแรก โหร้ววววววววววว ขเนิฟดยหดสวาฟกหสวดาวสฟหากดวาสฟหกด

จู่ๆก็อยากอ่านเบต้าตัวน้อยผู้น้อยใจในความธรรมดา กับอัลฟ่าที่รักความธรรมดานั้นยิ่งกว่าใคร ฮือ อยากอ่านตอนสี่ทุ่ม เปิดเวิร์ด แล้วก็ยาวยันตีหนึ่ง ถ้ามันงงๆ พล็อตป่วงๆ เจอคำผิด น้องขอโทษด้วยนะคะ TvT

ยังไงก็ฝากเม้น กับแท็กหน่อยน้า ทุกคนคือกำลังใจของเรานะคับ ; — ;

เจอกันเรื่องหน้า ถ้ามีไฟ ส่วนจอยเจอได้ทุกวัน 5555555555

ขอบคุณค่า

Read More