(os) paint me | #นยอนแจน

paint me

พักหลังๆมานี้คิมแจฮวานมักจะฝันประหลาด

            บอกไม่ได้ว่ามันเป็นฝันดีหรือฝันร้าย เหตุการณ์ในฝันดำเนินไปอย่างเรียบง่ายไม่ซ้ำกันทุกครั้งที่หลับตา แต่ที่เหมือนเดิมทุกครั้ง--คือบุคคลที่อยู่ในความฝันของเขา แจฮวานไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ไม่แน่ใจว่าชีวิตจริงเราเคยเจอกันมาก่อนหรือไม่ แต่ถ้าหากพบกันในชีวิตจริงเขาเชื่อว่าเขาต้องจำทันทีแน่เพราะจำหน้าผู้ชายคนนั้นได้ขึ้นใจ

            ใบหน้าสมส่วน ดวงตาคมกริบ ผมสีแอชบราวน์ ผิวขาวสะอาดตา ส่วนสูงที่เพอร์เฟค และการแต่งตัวที่เหมือนลูกคนมีเงิน

            บางครั้งเรานั่งจิบชากัน พูดคุยถึงท้องทะเล ป่าเขา และอากาศวันนี้

            บางครั้งเรานั่งอ่านหนังสือกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดจา

            บางครั้งเราดูหนังรักด้วยกัน

            บางครั้งเรากุมมือกัน

            บางครั้งเราขึ้นเสียงใส่กัน

            มันเหมือนจริงเสียจนแจฮวานเริ่มแยกไม่ออกระหว่างความจริงและความฝัน เขารู้สึกว่าสมองของเขามีปัญหา การฝันถึงผู้ชายคนเดิมซ้ำๆ ตลอดหลายสัปดาห์มันต้องไม่ใช่เรื่องปกติ ดังนั้นแจฮวานเลยตัดสินใจใช้เวลาว่างช่วงกลางวันไปหาจิตแพทย์ เผื่อว่าเขาจะช่วยอะไรได้

            แต่เหมือนหมอก็ช่วยไม่ได้

            จะบอกว่าผีงั้นหรอ

          ก็ไม่ใช่

            เพราะแจฮวานรู้สึกสบายใจยามพบเขาในฝันเหลือเกิน

            เมื่อคืนนี้แจฮวานก็ฝันถึงผู้ชายคนเดิมอีกแล้ว ผู้ชายตัวสูงผิวขาวคนเดิมที่แจฮวานไม่รู้จักชื่อ แต่รอบนี้ต่างออกไป--มันทำให้เช้านี้ที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมา เฟรมผ้าใบขนาดใหญ่กับสีน้ำมันเป็นสิ่งแรกที่เขาจับในเช้าวันนี้

ถึงจะจำรายละเอียดเหตุการณ์ไม่ได้ แต่ที่เขาจำได้แม่นขึ้นใจคือรูปร่างสมส่วนภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวนั่น ห้องนอนตกแต่งด้วยสีเอิร์ธโทน และผ้าคาดตาสีดำ

ผู้ชายคนนั้นหุ่นดี-- ดีมากจนเหมือนรูปปั้นที่แจฮวานเคยเอาเป็นแบบวาดรูปสมัยเรียนหนังสือ เขาพยายามครุ่นคิดหลังจากที่ตื่นเช้าขึ้นมาแล้วว่าคนในฝันของเขาใช่รูปปั้นที่เคยเห็นสมัยเรียนหรือเปล่า-- แต่ก็ไม่ใช่ ไม่ได้ใกล้เคียง

รูปร่างสมส่วนไม่หนาเกินไปไม่บางเกินไป กล้ามเนื้อเห็นชัดทุกส่วนตั้งแต่ส่วนอกไปจนถึงหน้าท้อง สวยงามเหมือนรูปปั้น นั่นทำให้เขาอดที่จะตั้งผ้าใบบนขาตั้งไม่ได้ แจฮวานค่อยๆแตะพู่กันลงบนเฟรมสีขาวช้าๆ และรู้ตัวอีกที--

เขาก็ออกมาอยู่ในชีวิตจริง-- บนผืนผ้าใบ

แจฮวานมองผู้ชายที่เขาพบเมื่อคืนในความฝัน หุ่นสมส่วนที่สวมกางเกงสีขาวติดกายนั่นสวยงามเสียจนลืมไม่ลง เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโรคจิต.. ตอนที่มองส่วนใบหน้าที่เกือบครึ่งถูกบดบังด้วยผ้าคาดตาสีดำ แล้วหัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาด ไม่โป๊เปลือย แต่ก็ทำให้เลือดสูบฉีดไปทั้งร่าง

เขาไม่ควรหลงรักภาพวาดของตัวเอง

ร่างเล็กถอนหายใจ เขาหยิบผ้าสีขาวขึ้นมาคลุมรูปที่เขาเพิ่งวาดเสร็จเอาไว้ พรุ่งนี้ตอนที่ว่างจากการสอนแจฮวานคงต้องไปหาหมออีก แบบนี้ไม่ดีเลย ไม่ดีเลยซักนิด

สองขาพาตัวเองออกจากห้องทำงานของตัวเอง ก่อนออกไปไม่วายเหลือบมองผ้าใบบนขาตั้งที่วางอยู่กลางห้อง

คุณเป็นใครกันนะ

/

            แจฮวานสะดุ้งตื่นอีกทีในช่วงบ่าย

            เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน แต่จากการที่ตื่นมานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ในมือยังกำโทรศัพท์ตัวเองเอาไว้อยู่ ก็น่าจะเผลอหลับไปตอนที่คุยงานกับองซองอูอยู่

            คงเพลียจนเผลอหลับไป-- ช่วงนี้แจฮวานทำงานหนัก ด้วยเพราะเพิ่งเปลี่ยนงานใหม่มาเป็นครูสอนพิเศษในสถาบันติวเข้าคณะเกี่ยวศิลปะ เขาต้องเรียนรู้เยอะทีเดียวเพราะไม่เคยคิดว่าจะต้องเป็นครูมาก่อน แต่มันก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียว นักเรียนทุกคนน่ารัก แถมซองอูเองก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี

            คิมแจฮวานลุกขึ้นยืนขึ้นเต็มความสูง สองเท้าย่างไปส่วนของห้องครัวอย่างไม่รีบร้อน เวลาบ่ายแบบนี้ได้ชาดื่มซักแก้วก็คงดีไม่หยอก

            ทว่ากลิ่นชาหอมกลุ่มที่ลอยมาเตะจมูกเรื่อยๆ ยามเดินเข้าใกล้ห้องครัวทำให้แจฮวานนึกสงสัย

            ค่อยๆ ลดความเร็วของฝีเท้าลงจนแทบจะเป็นย่องไปที่ห้องครัว ใจดวงน้อยเต้นตุบตับ กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยมาจากในครัวไม่ผิดแน่ แจฮวานจำไม่ได้ว่าตัวเองชงชาเอาไว้ตอนไหน เขาน่าจะเผลอหลับไปหลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จเสียด้วยซ้ำ

            แล้วใครอยู่ในห้องครัวของเขากันล่ะ

            ระมัดระวังในการสอดส่องคนที่อยู่ในห้องครัวเป็นอย่างยิ่ง เขามองไม้เบสบอลที่วางอยู่ไม่ไกล ถ้าเกิดว่าคนด้านในครัวเป็นโจรเขาคงจะวิ่งไปหยิบมันมาฟาดหัวไอ้หมอนั่นได้ ร่างเล็กค่อยๆโผล่หัวพ้นประตูไป ค่อยๆมองใครซักคนที่ยืนหันเข้าหาเคาท์เตอร์ในห้องครัวของเขา

            ผู้ชายคนนั้นสวมเชิ้ตสีขาว กางเกงสีเดียวกัน ตัวสูงราวร้อยแปดสิบ

            แจฮวานคงคิดว่าเป็นโจรแน่ ถ้าเกิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีเส้นผมสีแอชบราวน์

          --นั่นมันผู้ชายในความฝันของเขานี่

            สองมือยกขึ้นปิดปากตัวเอง ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตัวเองยามที่เห็นเสี้ยวหน้าด้านหนึ่งของผู้ชายคนนั้น ไม่ผิดแน่ๆ-- นั่นผู้ชายที่เขามักจะเจอในความฝัน ผู้ชายที่เขาเพิ่งวาดไปบนผืนผ้าใบ

            ลองตบหน้าตัวเองดูซักทีมั้ยนะ เผื่อว่านี่จะเป็นความฝัน

            คิดได้ดังนั้นเขาก็ยกมือขึ้นฟาดแก้มตัวเองดังเพี้ยะ ความแสบซ่านแผ่ไปทั่วแก้มขวา เขาแอบน้ำตาเล็ดด่าตัวเองในใจว่าทำไมต้องใส่แรงขนาดนี้ด้วย

            ก็เพราะคิดว่ายังฝันอยู่ล่ะสิ

            “อู้ย…”

            แจฮวานลูบแก้มตัวเองไปมาบรรเทาความเจ็บแสบ เสียงตบหน้าตัวเองบวกกับเสียงร้องของแจฮวานทำให้คนที่อยู่ในครัวรู้ตัว ก่อนที่แจฮวานจะได้หนีไปไหน เขาก็เข้ามาประชิดตัวเสียแล้ว

            “ตื่นแล้วหรอครับ--”

            “.....เอ่อ”

            “--คุณแจฮวาน”

            ร่างเล็กทำตัวไม่ถูก ความเจ็บบนแก้มย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ยิ่งเมื่อได้เห็นใบหน้าสมส่วนนี่ใกล้ๆ ยิ่งไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับสถานการณ์แบบไหน ผู้ชายคนนั้นเอื้อมมือมากอบกุมมือของเขาไว้ ออกแรงเพียงแผ่วเบาดึงให้แจฮวานเดินตามเข้าไปในครัว

            เขาอดมองแผ่นหลังกว้างที่มีเสื้อเชิ้ตบดบังเอาไว้ไม่ได้ รู้ดีว่าผ้าใต้เสื้อเนื้อดีนี้มันต้องมีกล้ามเนื้อสวยงามราวกับปูนปั้นอยู่แน่ๆ แต่ครั้นจะเอื้อมมือไปจับก็คงไม่ใช่เรื่อง เพราะนี่มันเหมือนเรื่องจริงมากกว่าความฝันเสียอีก

            “ให้ผมชงชาให้คุณมั้ยครับ”

            “..เอ่อ..คือว่า..คุณเป็นใครหรอครับ”

            แจฮวานไม่รอช้าที่จะเอ่ยปากถาม ผู้ชายคนนั้นหันมามองหน้าแจฮวาน คลี่ยิ้มบางก่อนจะเอ่ยตอบ

          “เรียกผมว่ามินฮยอนก็ได้”

            มินฮยอนงั้นหรอ…

            “แล้วคุณมาอยู่ในบ้านผมได้ยังไง”

            คนที่บอกให้เขาเรียกว่ามินฮยอนหัวเราะร่วน มือหยิบถุงชาลงแก้วเซรามิกสีขาว พลางเทน้ำร้อนลงไป

            “ก็คุณวาดผมเองนี่ครับ”

            “.....”

            “ใช่มั้ยล่ะ”

            “.....”

            “คุณแจฮวาน”

            กูโดนผีหลอกหรอวะ

            ใบหน้าจิ้มลิ้มซีดเหมือนเห็นผี คนอะไรจะออกมาจากภาพวาดได้ถ้าไม่ใช่ผี สรุปว่าตลอดระยะเวลาเกือบเดือนที่เขาฝันถึงมินฮยอน หมายความว่าหมอนี่เป็นผีมาเข้าฝันเขาอย่างงั้นหรอ บ้าเอ๊ย รู้งี้ไม่เลือกซื้ออพาร์ทเม้นต์มือสองเสียก็ดี!

“ทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะ ผมไม่ใช่ผีซักหน่อยนะ”

มินฮยอนอมยิ้ม เขาเอื้อมมือมาแตะแก้มใสแผ่วเบา และเพียงสัมผัสแผ่วเบาก็ทำเอาแจฮวานสะดุ้งเฮือก เหมือนมีไฟช็อตและกระแสไฟไหลไปทั้งร่าง

“ไม่ใช่ผีแล้วคุณเป็นตัวอะไร ออกมาจากรูปที่ผมวาดได้ยังไง”

“เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้ผมออกมาได้”

“.....”

“คุณอยากเจอผมไม่ใช่หรอแจฮวาน”

ใช่-- คิมแจฮวานอยากเจอมาตลอด อยากเจอผู้ชายที่เขาพบในฝันอยู่ทุกคืน ทำกิจกรรมต่างๆด้วยกันในความฝัน บางครั้งมันก็เป็นฝันดี บางทีมันก็เป็นฝันร้าย เขาเคยต้องร้องไห้เพราะว่าเขาทะเลาะกับมินฮยอนในฝัน

แจฮวานเหมือนคนบ้า

เขาน่าจะต้องไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชเพราะเขาเห็นภาพหลอนมินฮยอนอยู่ตรงหน้า

มือเรียวเผลอเอื้อมไปแตะข้างสันกรามคมสวย อยากรู้ว่ามินฮยอนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นคนจริงๆหรือเป็นแค่ภาพหลอนที่แจฮวานเห็น เขาสัมผัสได้ถึงผิวกายอบอุ่น ลมหายใจของคนตรงหน้า กระทั่งหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะยามเขาวางมือลงบนหน้าอกกว้าง

มินฮยอนมีชีวิต

“ไม่ดื่มชาแล้วหรอครับ”

อีกฝ่ายอมยิ้ม มือใหญ่เอื้อมขึ้นมือวางทับลงบนมือของเขา กุมไว้หลวมๆ แบ่งปันความอบอุ่นมาให้ แจฮวานพูดไม่ออกได้แต่เงยหน้ามองมินฮยอน เม้มปากเข้าหากันพยายามกลั้นยิ้มไว้

ในฝันเราเหมือนคนรักกัน

เพราะงั้นการจูบกับคนรักก็ไม่ใช่เรื่องผิด

ชาที่ชงเอาไว้คงจะเย็นชืดแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สนอะไรอีก เมื่อริมฝีปากสีสวยทาบทับลงมาบนอวัยวะเดียวกัน ลิ้มลองอย่างเชื่องช้า ละเมียดละไมทุกหยาดหยดเหมือนชิมชารสเลิศ สองมือของแจฮวานกำชายเสื้อเชิ้ตสีขาวของมินฮยอนไว้แน่น เอียงใบหน้าปรับองศาตามการนำของคนตัวสูงกว่า

ก่อนจะค่อยๆถอนออกช้าๆ ดวงตาเรียวเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า ในใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ เขาเหมือนกำลังจะตายให้ได้

“ดีใจที่ได้เจอคุณนะ”

มินฮยอนว่า สองมือประคองแก้มใส บรรจงจูบลงบนหน้าผากอย่างแสนรัก

“...ผม..ผมก็เหมือนกัน”

แจฮวานไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน ตอนที่วาดรูปมินฮยอน ดวงตาก็เป็นส่วนที่เป็นปัญหาที่สุดสำหรับเขาเหมือนกัน มินฮยอนดวงตาสวย คมกริบอย่างพระเจ้าช่างสรร มีเสน่ห์เหลือล้นแค่เพียงสบตาก็คงตกหลุมลงไปได้ง่ายๆ

ได้มาเห็นของจริงนี่มันยิ่งกว่าภาพที่เขาวาดเสียอีก

“ทำไมคุณน่ารักยิ่งกว่าตอนที่เราเจอกันในฝันอีก หื้ม”

“เลิกพูดอะไรที่ทำให้หัวใจจะวายได้มั้ย”

กำปั้นเท่าหัวใจร่างเล็กทุบลงบนอกกว้าง มินฮยอนหัวเราะร่วน กอดเขาไว้แนบกาย และนั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้แจฮวานได้ยินเสียงหัวใจของมินฮยอนอย่างชัดเจน

มันเต้นแรงไม่ต่างจากของเขาเลย

“ผมถามอะไรอย่างนึงได้มั้ยแจฮวาน”

“...อะไร”

“ห้องนอนคุณไปทางไหนหรอ ?”

/

            คิมแจฮวานไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี่ถือว่าถูกต้องมั้ย เขาไม่รู้ว่าเขายอมบอกมินฮยอนได้ยังไงว่าห้องนอนเขาอยู่ทางไหน ไม่รู้ว่ายอมขึ้นมานั่งคร่อมบนกายสมส่วนนี่ได้ยังไงด้วยซ้ำ

            รู้แค่ว่าถ้าเกิดว่าตื่นมาอีกทีมินฮยอนหายไป-- เขาคงจะเสียใจน่าดู

            เราจูบกันซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงดูดดึงลามกที่ฟังครั้งแรกก็แอบเขินอายทว่าไม่นานมันก็กลายเป็นความเคยชิน มือวางไว้บนหน้าท้องแกร่งขยับกายเข้าหาคนตัวโตกว่าที่รั้งเอวเขาเข้าหา

            “ถอดเสื้อให้ผมหน่อยสิ”

            มินฮยอนกระซิบข้างหู เหมือนมนต์สะกดที่ร่ายให้เขาเชื่อฟังเป็นอย่างดี มือเรียวค่อยๆแกะกระดุมออกอย่างเชื่องช้า ผิวกายขาวสะอาดตาค่อยๆ เผยออกมา

            และไม่นานนัก แจฮวานก็ได้พิสูจน์ว่าที่เขาเห็นในฝัน ของจริงนั้นมันดูดียิ่งกว่าเสียอีก

            หุ่นสมส่วนราวกับรูปวาดในวิชาอนาโตมี่ทำเอาแจฮวานหน้าแดงฉาน เสื้อเชิ้ตสีขาวค่อยๆหลุดออกจากคนใต้ร่าง กระทั่งท่อนบนของมินฮยอนไร้ซึ่งสิ่งใดบดบัง

            ...ให้ตายเถอะ

            รูปที่เขาวาดเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ

            “หยิบของในกระเป๋ากางเกงผมให้หน่อย”

            คนใต้ร่างออกคำสั่งอีกครั้ง แจฮวานนึกสงสัยว่าอะไรอยู่ในกระเป๋าอีกฝ่ายแต่ก็ยอมล้วงมือไปหยิบให้อยู่ดี นิ้วแตะอะไรบางอย่างที่ให้ความรู้สึกเหมือนผ้า ก่อนสายตาจะเห็นบางอย่างที่อยู่เหนือขอบกางเกงขึ้นมาเพียงเล็กน้อย

            บางอย่างที่ทำให้เขาหน้าร้อนฉ่ายิ่งกว่าเดิม

            แจฮวานดึงผ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงของมินฮยอน มันดูเหมือนผ้าปิดตาที่เขาเห็นในฝัน-- อีกแล้ว มันเหมือนในฝันอีกแล้ว

            เพียงแต่รอบนี้ของจริงเท่านั้นเอง

            “จะให้ผมทำอะไร..” เอ่ยถามแผ่วเบา

            “ทำตามใจคุณเลย”

            “....”

            “ผมเป็นของคุณนะ”

            เสียงนุ่มทุ้มกระซิบชิดหู ประโยคที่ว่า ‘ผมเป็นของคุณ’ น่าเชื่อถือเป็นกอง ยามเมื่อแจฮวานนึกไปถึงสิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่

            ลายเซ็นที่เขาเซ็นบนรูป

            มันอยู่บนตัวของมินฮยอนด้วย

            เพราะฉะนั้น--มินฮยอนก็เลยเป็นของเขา

ผ้าสีดำถูกยกขึ้นมาคาดตาอีกฝ่ายเหมือนในความฝัน แต่ทุกอย่างล้วนเป็นความจริง เขาผูกปมที่ด้านหลัง ก่อนละออกมาดูผลงานตัวเองที่นั่งคร่อมอยู่

เชื่อหมดใจว่ามินฮยอนหลุดออกมาจากภาพวาดเขาจริงๆ

“คุณจะทำอะไรผมต่อหรอ--แจฮวาน” มินฮยอนถาม

“...ไม่รู้” แจฮวานก็เอ่ยตอบตามจริง

เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ รู้เพียงแค่ว่าต้องปิดดวงตาที่เสน่ห์เหลือล้นนั่นเสียก่อนจะตายคาอกของอีกฝ่าย และคงเป็นเพราะคำตอบของแจฮวานที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ มินฮยอนถึงได้จัดการพลิกร่างเขาเป็นฝ่ายขึ้นมาคร่อมแจฮวานแทนทั้งๆที่ยังปิดตาเอาไว้อยู่

“งั้นผมคิดให้แล้วกัน”

กางเกงขาสั้นที่เขาสวมอยู่หายไปพร้อมกับชั้นใน มือร้อนปัดป่ายไปตามร่างกายของคนตัวเล็กเพราะผ้าสีดำที่บดบังการมองอยู่ กระทั่งกอบกุมจุดกึ่งกลางได้สำเร็จ

“อื้อ!”

ครางอื้อในลำคอตอนที่มือนั่นทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี สองแขนของแจฮวานโอบรอบคอของคนตัวโตกว่า จมูกโด่งๆนั่นซุกไซร้ต้นคอขาว พรมจูบไปทั่วทั้งๆที่มือยังคงสร้างความสุขให้แจฮวาน

เขารู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ยิ่งใกล้ถึงฝันยิ่งรู้สึกว่าเหงื่อกาฬไหลลงมาอาบหน้ามากมาย แจฮวานกัดปากกลั้นเสียงน่าอายของตัวเอง ใบหน้าแดงฉานยามได้ยินเสียงหายใจหนักหน่วงที่อยู่ข้างหู

“จะ..จะเสร็จแล้ว”

คนตัวเล็กว่า พยายามจะดันอกคนตัวโตกว่าให้ออกห่าง ทว่าไม่เป็นผล มินฮยอนเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่อยากจะทำให้อีกฝ่ายเลอะ แต่เหมือนอีกคนไม่ฟังกันเลย

“อ๊า!”

จิตรกรคนเก่งปลดปล่อยสีขาวบนผืนผ้าใบ แต่งแต้มสีแดงบนแก้มทั้งสองข้าง และลำคอขาวน่าขย้ำ

“ตาผมบ้างนะ”

ก่อนเริ่มต้นป้ายสีสันต์อื่นๆลงบนผ้าใบตามใจตัวเอง

นิ้วยาวสอดเข้าช่องทางอย่างไม่ทันตั้งตัว คนตัวเล็กกว่าร้องลั่น โผเข้ากอดคนตัวโตกว่าหาที่พึ่งพิง มินฮยอนลูบหัวกลมอย่างทะนุถนอม ขยับนิ้วอย่างช้าๆ ช่วยให้อีกฝ่ายปรับตัวก่อนจะรับอะไรที่มันรุนแรงกว่านี้

“ใจเย็นๆ..ไม่เกร็งนะครับ”

“..เจ็บนะ”

“ชู่ว-- ไม่ร้องนะคนดี”

จูบซับน้ำตาก่อนจะสอดนิ้วเพิ่มเป็นนิ้วที่สอง แจฮวานฝังเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างแน่น พนันได้เลยว่ามันต้องมีรอยเล็บเขาเป็นแน่ นึกโทษตัวเองที่ทำงานศิลปะต้องเป็นรอย แต่งานศิลปะก็ช่างใจร้าย ทำกันได้ลงคอ

เจ็บชะมัด

ผ้าผูกตาที่แจฮวานไม่ได้ผูกปมแน่นนัก มันจึงหลุดลงมาเผยดวงตาคมกริบที่แจฮวานจงใจจะหลบเลี่ยง มินฮยอนก้มหน้ามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความรักใคร่เหมือนกับทุกครั้งที่เคยเห็นในความฝัน

รักคนในรูปวาดงั้นหรือ

ชีวิตคิมแจฮวานมันจะเกินเหตุไปมั้ยเนี่ย

“อ๊ะ--”

หลุดครางออกมาเสียงเบาหวิวยามที่นิ้วแตะโดนจุดที่ทำให้รู้สึกดี มินฮยอนยิ้มร่า ค่อยๆสอดนิ้วที่สามช้าๆ สร้างความคุ้นชินให้กับคนตัวเล็กกว่า

“คุณเคยคิดมั้ยว่าคุณจะได้เจอผมจริงๆ” มินฮยอนถาม

“..ใครจะไปคิดเล่า อ๊า!--หยุดทำแบบนั้นนะมินฮยอน!”

“ฮ่าๆ ขอโทษครับ”

เอ่ยเอ็ดคนตัวโตกว่าที่เอาแต่กดย้ำๆที่จุดเดิมเสียงดัง คนตัวโตกว่าหัวเราะ ถอดนิ้วออกช้าๆ ก่อนจะละไปถอดเข็มขัด พร้อมกับปลดกางเกงลง

“ตาผมรักคุณบ้างนะ”

“.....”

“แจฮวาน”

แจฮวานหลับตาปี๋ รู้ดีว่ามันจะต้องเจ็บกว่านิ้วแน่ๆ

ส่วนหัวแตะปลายทาง

กระทั่งดันเข้าจนสุด

/

“เฮือก!”

ดวงตาเรียวเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของตัวเอง แจฮวานปัดป่ายหาโทรศัพท์ที่ควรจะวางอยู่ใต้หมอน กดหยุดเสียงนาฬิกาปลุกน่ารำคาญก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง

เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้องนอนของตัวเอง พยายามเงี่ยหูฟังเสียงต่างๆ

ไม่มีเงามินฮยอน ไม่มีเสียงอะไรจากด้านนอก

มีเพียงความชื้นแฉะที่ท่อนล่างเท่านั้น

            “แม่งเอ๊ย…”

            คิมแจฮวานสบถ เปิดผ้าห่มดูผลงานของตัวเองในเช้าวันนี้ ร่างเล็กขยี้ผมตัวเองจนมันไม่เป็นทรง อายุยี่สิบห้าเข้าไปแล้วยังจะฝันเปียกอีก มันใช่เรื่องมั้ยวะเนี่ย

            ตาเรียวเหลือบมองนาฬิกาบนโทรศัพท์ เขาพบว่าถ้าไม่รับกว่านี้ตัวเขากำลังจะไปทำงานสาย ไอ้คราบขาวๆทั้งหลายนี่ค่อยมาจัดการตอนเย็นแล้วกัน ตอนนี้เขาต้องไปทำงานก่อน

            คิดได้ดังนั้นก็ลุกพรวดไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำก็ไม่วายส่องกระจกดูสภาพตัวเองในเช้าวันนี้ ไม่มีรอยแดงที่ต้นคอ ไม่มีอาการปวดร้าวที่ช่วงล่าง

            แสดงว่ามินฮยอนก็เป็นแค่ฝัน

          ฝันอีกแล้วหรอ

            “เหอะ-- จะไปมีอยู่จริงได้ยังไง คนแบบนั้น”

            เขาพูดกับตัวเองในกระจก นึกเศร้าใจที่สุดท้ายแล้วมันก็แค่ฝันที่เหมือนจริงมากๆเท่านั้น แจฮวานคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไปทั้งๆที่หน้ายังแดงจัด ยามนึกถึงฝันเมื่อคืนนี้

            เวรเอ๊ย ต้องใช้เวลาในห้องน้ำมากกว่าเดิมอีก

/

            “มึงว่าเด็กนั่นจะมาเรียนป่ะ”

            องซองอูพูดขึ้นตอนที่เรากำลังนั่งตรวจงานของนักเรียนด้วยกันในห้องเรียนรวม แจฮวานเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนร่วมงาน ขมวดคิ้วมุ่นกับคำถามของอีกฝ่าย

            “หมายถึงใครวะ”

            “หมายถึงเด็กที่มาสมัครเรียนเมื่อสองเดือนก่อน มาเรียนแค่รอบเดียวแล้วก็ไม่มาอีกเลย งานดีใช้ได้เลยนะ เสียดายเงินแทนน้องเขา”

            เพื่อนร่วมของเขาร่ายยาวพร้อมกับชูกระดาษที่มีรูปวาดวงกลมเรียงกันให้แจฮวานดู วงกลมที่เท่ากันแทบจะทุกรูป เป็นงานพื้นฐานที่ให้เด็กติวสถาปัตย์ทำในการเรียนครั้งแรก ปกติก็ไม่ค่อยมีใครทำได้กลมเท่ากันแทบทุกรูป แถมยังเส้นสะอาดขนาดนี้หรอก แสดงว่าเด็กนั่นวาดรูปดีใช้ได้ทีเดียว

            “วาดดีนะ” แจฮวานเอ่ยชม

            “มึงคงจำหน้าน้องไม่ได้หรอกมั้ง น้องเขามารอบเดียวแล้วก็ไม่มาอีกเลย”

            “ทำไมมึงคิดว่ากูจำไม่ได้อะ”

ซองอูคิดว่าเขาเป็นคนยังไงเนี่ย

            ฝันเมื่อคืนนี้เขายังไม่ลืมเลยเถอะ

            “ก็มึงความจำสั้นไงไอ้เตี้ย”

            “เดี๋ยวเถอะมึงนี่”

            มือง้างขึ้นหมายจะตบเพื่อนอีกคนให้หายหมั่นไส้ซักที ทว่าเสียงเปิดประตูตามด้วยเสียงพูดดังลั่นห้องก็ทำเอาทั้งคู่ต้องหันไปมองต้นเหตุของเสียง

            “สวัสดีพี่!!”

            คังแดเนียล-- นักเรียนมอปลายปีสามที่ลงเรียนคอร์สสถาปัตย์ เป็นหนึ่งคนที่ขยันมาเรียนสม่ำเสมอ ถึงงานจะไม่ได้ดีมากนัก แต่ความพยายามก็เต็มเปี่ยม คาดว่าคงจะสอบติดคณะในฝันได้ดั่งใจ

            “ผมลากมันมาเรียนได้แล้วนะพี่ซองอู เลี้ยงขนมผมด้วย!-- เอ้า มึงมานี่สิวะ!”

แดเนียลพูดถึงใครบางคน กวักมือเรียกอีกคนที่น่าจะยืนหลบอยู่หลังประตูให้เข้ามา แจฮวานเลิกคิ้วมองหน้าซองอูที่ไม่รู้ไปพนันอะไรกับนักเรียนเอาไว้

“นั่นไง  นักเรียนคนที่กูว่า” ซองอูผลักให้แจฮวานหันหน้าไปมอง

“นี่ มันมาแล้วพี่”

“น้องฮวังมินฮยอน” พร้อมแนะนำตัวอีกฝ่ายให้เขารู้จัก

แจฮวานไม่รู้ว่าชีวิตคนเราจะเจอเรื่องประหลาดได้ซักกี่เรื่อง แต่เรื่องที่ประหลาดและบัดซบที่สุดในชีวิต แจฮวานคิดว่าเขากำลังได้พบเจออยู่

เมื่อคนที่อยู่ในฝันมาเกือบเดือนอยู่ตรงหน้า (คราวนี้ไม่ใช่ฝันแน่นอนเขามั่นใจ)

เมื่อคนที่เขาเพิ่งฝันไปเมื่อคืนว่า(เกือบ)มีอะไรด้วยเป็นนักเรียนที่เขาจะต้องสอน

“...หวัดดีครับ”

เด็กหนุ่มมอปลายตรงหน้าสูงราวร้อยแปดสิบ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ใบหน้าสมส่วนแบบพระเจ้าช่างปั้น ผมสีดำขลับ และที่สำคัญ-- ดวงตาคมกริบนั่น

แจฮวานเจอคนในฝันแล้ว

เหี้ยเอ๊ย

รูปที่เขาวาด ความฝันของเขาทั้งหมด มันจะต้องเป็นความลับตลอดไป ทั้งโลกใบนี้จะมีแค่เขากับจิตแพทย์ส่วนตัวของเขาเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

พอได้เจอตัวจริงแจฮวานก็นึกเกลียดตัวเองขึ้นมากระทันหัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขารู้สึกว่าตัวเองหื่นกามชะมัดที่เก็บเอาเด็กนักเรียนมอปลายที่มาเรียนไม่ค่อยบ่อยไปฝันได้เป็นเดือนๆ

จะติดคุกมั้ยวะกู

#ฮลพด

180603

หวีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ดิชั้นก็ไม่ทราบว่ามันมาได้ยังไงค่ะคุณกิตติ

รู้แต่ว่าไม่มาไม่ด้าย ฮือ

ฝากแท็ก #ฮลพด ในทวิตด้วยนะคะ

รักค่า

Read More